อสชฺฌายมลา มนฺตา.
[คำอ่าน : อะ-สัด-ชา-ยะ-มะ-ลา, มัน-ตา]
“มนต์มีการไม่ท่องบ่นเป็นมลทิน”
(องฺ.อฏฺฐก. 23/198, ขุ.ธ. 25/47)
คำว่า มนต์ หมายถึง วิชาความรู้ทุกแขนงที่ได้เล่าเรียนมา และวิชาความรู้ทั้งหลายเหล่านั้น เมื่อเราได้เรียนแล้ว รู้แล้ว แต่ไม่ได้นำมาใช้เป็นเวลานาน หรือขาดการทบทวน ย่อมจะทำให้ลืมเลือนไป
เพราะธรรมดาของสัญญาคือความจำได้หมายรู้นั้น มันไม่เที่ยง ไม่คงอยู่ตลอดไป วันนี้จำได้ พรุ่งนี้อาจจะลืมเลือน ดังนั้น ความรู้ทั้งหลายที่เราได้เล่าเรียนมา ถึงแม้จะจำได้อย่างดี แต่ถ้าไม่ได้นำมาใช้หรือไม่ได้ทบทวน ย่อมจะเลือนหายไปจากสมองได้
ดังนั้น เราควรหมั่นทบทวนความรู้อยู่เสมอ เพื่อให้ช่ำชองชำนาญ และไม่ลืมเลือน ความรู้ทุกแขนง หากเรียนรู้แล้ว ทบทวนฝึกฝนอยู่เป็นประจำ จะทำให้เกิดความชำนาญ ถึงคราวที่จะต้องนำความรู้นั้นมาใช้ ก็จะสามารถใช้ได้ทันท่วงทีและเกิดประโยชน์ แต่หากทิ้งไปเสีย ไม่ฝึกฝนทบทวน ถึงคราวคับขันก็จะไม่สามารถนำความรู้นั้นมาใช้ได้
