ทุฏฺโฐปิ พหุ ภาสยิ.
[คำอ่าน : ทุด-โถ-ปิ, พะ-หุ, พา-สะ-ยิ]
“คนโกรธแล้ว มักจะพูดมาก”
(ขุ.ชา.ทฺวาทส. 27/339)
ธรรมดาคนที่ถูกความโกรธครอบงำนั้น จิตใจจะร้อนรุ่ม ขุ่นเคือง เดือดดาล จะพูดมากผิดปกติ เพื่อระบายความโกรธที่อยู่ในใจออกมา ส่วนใหญ่จะเป็นคำที่ไม่ดี ไม่ควรพูด
เรื่องบางเรื่องเป็นเรื่องเล็ก ๆ แต่ด้วยความที่เขากำลังโกรธ เขาก็พูดให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมาได้ หรือต่อความยาวสาวความยืดออกไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จักจบสิ้น นี่คือข้อเสียของความโกรธ
เพราะฉะนั้น เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดความเสียหายดังกล่าว ควรฝึกตนให้เป็นคนใจเย็น ให้มีขันติไว้ข่มความโกรธ และมีเมตตาไว้เป็นเครื่องมือต่อกรกับความโกรธอยู่เสมอ
อย่าปล่อยจิตปล่อยใจให้ตกอยู่ในอำนาจของความโกรธเลย
