พหุมฺปิ รตฺโต ภาเสยฺย “คนรักแล้ว มักพูดมาก”

พหุมฺปิ รตฺโต ภาเสยฺย.

[คำอ่าน : พะ-หุม-ปิ, รัด-โต, พา-ไส-ยะ]

“คนรักแล้ว มักพูดมาก”

(ขุ.ชา.ทฺวาทส. ๒๗/๓๓๙)

คนเราเมื่อยังไม่รู้จักคนมาก ยังไม่มีคนรักใคร่ชอบพอมาก ก็จะอยู่เงียบ ๆ พูดแต่น้อย ไม่พูดมาก ไม่พูดจาโอ้อวดจนเกินพอดี

แต่พอมีคนรักใคร่ชอบพอมากขึ้น มักจะกลายเป็นคนพูดมาก เรื่องบางเรื่องไม่ควรพูดก็พูดออกมา บางทีอาจทำให้คนอื่นไม่ชอบใจเอาก็ได้

หรือบางทีก็พูดจาโอ้อวดจนเกินเหตุ เป็นเหตุให้คนอื่น ๆ เขาไม่ชอบหรือรำคาญได้

ดังนั้น จึงควรพูดจาแต่พอดี พูดแต่คำที่ควรพูด พูดแต่พอเหมาะพอควร เพื่อไม่ให้เป็นภัยกับตนเอง