พหุมฺปิ รตฺโต ภาเสยฺย.
[คำอ่าน : พะ-หุม-ปิ, รัด-โต, พา-ไส-ยะ]
“คนรักแล้ว มักพูดมาก”
(ขุ.ชา.ทฺวาทส. 27/339)
คนเราเมื่อยังไม่รู้จักคนมาก ยังไม่มีคนรักใคร่ชอบพอมาก ก็จะอยู่เงียบ ๆ พูดแต่น้อย ไม่พูดมาก ไม่พูดจาโอ้อวดจนเกินพอดี
แต่พอมีคนรักใคร่ชอบพอมากขึ้น มักจะกลายเป็นคนพูดมาก เรื่องบางเรื่องไม่ควรพูดก็พูดออกมา บางทีอาจทำให้คนอื่นไม่ชอบใจเอาก็ได้
หรือบางทีก็พูดจาโอ้อวดจนเกินเหตุ เป็นเหตุให้คนอื่น ๆ เขาไม่ชอบหรือรำคาญได้
ดังนั้น จึงควรพูดจาแต่พอดี พูดแต่คำที่ควรพูด พูดแต่พอเหมาะพอควร เพื่อไม่ให้เป็นภัยกับตนเอง
