อพฺยาปชฺฌํ สุขํ โลเก.
[คำอ่าน : อับ-พะ-ยา-ปัด-ชัง, สุ-ขัง, โล-เก]
“ความไม่เบียดเบียน เป็นสุขในโลก”
(วิ.มหา. 4/6, ขุ.อุ. 25/86)
ความเบียดเบียน คือ การทำให้คนอื่นหรือสัตว์อื่นเดือดร้อน หรือการข่มเหงรังแกกัน ไม่ว่าจะเป็นทางกาย ทางวาจา หรือทางใจก็ตาม
ความเบียดเบียนทางกาย ได้แก่ การข่มเหงรังแกผู้อื่น การทำร้ายร่างกาย หรือการกระทำใด ๆ ที่เป็นการสร้างทุกข์สร้างโทษให้แก่ผู้อื่น ทำให้เขาต้องเป็นทุกข์เดือดร้อน
ความเบียดเบียนทางวาจา ได้แก่ การใช้วาจาทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์เดือดร้อน เช่น การด่า การนินทา การว่าร้าย เป็นต้น ซึ่งทำให้เกิดทุกข์เกิดโทษแก่ผู้อื่น
ความเบียดเบียนทางใจ ได้แก่ การคิดอาฆาตพยาบาทผู้อื่น คิดไปในทางที่จะสร้างทุกข์สร้างโทษให้แก่ผู้อื่น
การเบียดเบียนทั้ง 3 ประการนั้น เป็นการสร้างความทุกข์ให้เกิดทั้งแก่ตนเองและผู้อื่นด้วย และยังเป็นการก่อเวรไม่รู้จบสิ้นอีกด้วย
ในทางตรงกันข้าม หากมนุษย์และสัตว์ทั้งหลายไม่เบียดเบียนกัน อยู่ร่วมกันด้วยความเมตตาและเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกัน ดำรงชีวิตโดยยึดหลักพรหมวิหารธรรม 4 ประการ ความทุกข์ความเดือดร้อนย่อมจะไม่มี จะมีก็แต่ความสุขกายสบายใจเท่านั้น