อปฺปมาทํ ปสํสนฺติ.
[คำอ่าน : อับ-ปะ-มา-ทัง, ปะ-สัง-สัน-ติ]
“บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท”
(สํ.ส. 15/126, องฺ.ปญฺจก. 22/53, ขุ.ธ. 25/19, ขุ.อิติ. 25/242)
คำว่า “ประมาท” คือ ความหลงมัวเมาในลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ทรัพย์สมบัติ ชีวิต หรือมัวเมาอยู่ในอารมณ์ที่น่าปรารถนาน่าใคร่ทั้งหลายทั้งปวง
ความประมาทนี่แหละที่เป็นตัวชักนำให้สรรพสัตว์ต้องพบกับความหายนะที่ยิ่งใหญ่ ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในมหรรณพภพสงสารอยู่ไม่รู้จักจบสิ้นเสียที
ส่วนความไม่ประมาทนั้นย่อมมีผลตรงกันข้าม คือทำให้สรรพสัตว์เข้าใจสัจธรรมของชีวิต ไม่ลุ่มหลงมัวเมา พยายามหาทางหลุดพ้นจากห้วงมหรรณพภพสงสาร
บัณฑิตทั้งหลายมีพระพุทธเจ้าเป็นต้น จึงสรรเสริญว่า ความไม่ประมาทนี่แหละคือทรัพย์อันประเสริฐที่สุด
เพราะว่า ความไม่ประมาท ทำให้บุคคลไม่พลาดโอกาสดี ๆ หลาย ๆ อย่าง ทำให้สามารถคว้าเอาประโยชน์ของชีวิตได้หลาย ๆ ด้าน ดังนั้น พึงเจริญความไม่ประมาทให้มาก ๆ เถิด
