ยโส ลทฺธา น มชฺเชยฺย
[คำอ่าน : ยะ-โส, ลัด-ทา, นะ, มัด-ไช-ยะ]
“ได้ยศแล้วไม่ควรเมา”
(ขุ.ชา.จตุกฺก. 27/145)
ยศถาบรรดาศักดิ์ เป็นสิ่งที่ได้มาด้วยบารมี เป็นสิ่งที่เป็นเกียรติเป็นศักดิ์ศรีแก่ตนเองและวงศ์ตระกูล เป็นเครื่องกำหนดหมายชั้นของบุคคล
ยศ ทำให้บุคคลนั้น ๆ เป็นคนที่มีเกียรติ มีชื่อเสียง เป็นที่ยอมรับนับถือในสังคม ทำให้คนทั้งหลายยกย่องเคารพ
แต่บุคคลบางคน เมื่อได้ยศมาแล้วกลับหลงมัวเมาในยศ ใช้ยศถาบรรดาศักดิ์ที่มีในทางที่ทุจริต ใช้ยศใช้ตำแหน่งไปกดขี่ข่มเหง เอารัดเอาเปรียบคนอื่น แสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวโดยเบียดเบียนคนอื่น ถือตัวว่าตนเองมียศมีศักดิ์ คนเช่นนี้เรียกว่า เมายศ
คนที่เมายศถาบรรดาศักดิ์ ย่อมได้ชื่อว่าเป็นคนฆ่าตัวเอง คือใช้ยศของตัวเองนั้นฆ่าตัวเอง สุดท้ายการใช้ยศในทางที่ไม่ถูกไม่ควรนั้น จะทำให้เขาเองต้องเสื่อมยศ จากสูงสุดคืนสู่สามัญ เมื่อเสื่อมยศก็เสื่อมเกียรติ แล้วความเสื่อมอื่น ๆ ก็จะตามมา
ดังนั้น ท่านจึงสอนว่า อย่ามัวเมาในยศถาบรรดาศักดิ์ เพราะยศนั้นเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้แน่นอน มีได้ก็เสื่อมได้ ให้หมั่นสร้างคุณงามความดีเอาไว้มาก ๆ ดีกว่า
