สลาภํ นาติมญฺเญยฺย.
[คำอ่าน : สะ-ลา-พัง, นา-ติ-มัน-ไย-ยะ]
“ไม่ควรดูหมิ่นลาภของตน”
(ขุ.ธ. 25/65)
ลาภ คือสิ่งที่ได้มามีมาแก่ตน ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ผู้อื่นให้มา หรือว่าจะเป็นสิ่งที่ตนเองหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงแห่งตนก็ตามที ล้วนเรียกว่าเป็น ลาภ ทั้งสิ้น
สิ่งที่ตนเองได้มานั้น ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม ย่อมสามารถยังประโยชน์ให้สำเร็จแก่ตนได้ ส่วนสิ่งที่ผู้อื่นได้มา หรือลาภของบุคคลอื่น ก็ย่อมยังประโยชน์ให้สำเร็จแก่คนอื่นเท่านั้น ไม่ยังประโยชน์ให้สำเร็จแก่เราเลยแม้แต่น้อย
ดังนั้น บุคคลไม่ควรดูหมิ่นลาภของตนเองแม้เพียงเล็กน้อย เพราะลาภแม้เพียงเล็กน้อยที่เกิดขึ้นแก่ตนนั้น หากรู้จักใช้ให้เกิดประโยชน์ในทางที่ถูกที่ควรแล้ว ย่อมสามารถยังประโยชน์ให้สำเร็จได้
พึงพอใจด้วยสิ่งของหรือทรัพย์สินของตนเองนั้นเถิด อย่าดูหมิ่นลาภของตนเองแม้น้อย แล้วไปพลอยชื่นชมลาภของผู้อื่นแม้มาก ที่ไม่สามารถยังประโยชน์ใด ๆ ให้เกิดแก่เราได้เลย
