ผาตึ กยิรา อวิเหฐยํ ปรํ “ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนเขา”

ผาตึ กยิรา อวิเหฐยํ ปรํ

[คำอ่าน : ผา-ติง, กะ-ยิ-รา, อะ-วิ-เห-ถะ-ยัง, ปะ-รัง]

“ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนเขา”

(ขุ.ชา.สตฺตก. ๒๗/๒๑๒)

บุคคลผู้หวังความเจริญ พึงทำแต่ความดี คือสิ่งที่เป็นประโยชน์ ทั้งที่เป็นประโยชน์แก่ตนเอง ทั้งที่เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม

ผู้ที่สร้างประโยชน์คือคุณงามความดีให้แก่ตนเองและสังคมนั้น ย่อมได้รับการยกย่องสรรเสริญจากผู้อื่น ได้รับการยอมรับนับถือจากผู้อื่น

อีกอย่างหนึ่ง ต้องงดเว้นจากการเบียดเบียนผู้อื่นด้วย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ทั้งหลายก็ตาม เพราะสิ่งมีชีวิตทุกประเภท ล้วนต้องการอยู่อย่างสงบสุขด้วยกันทั้งนั้น

เมื่อไม่มีการเบียดเบียนกัน ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบกัน การอยู่ร่วมกันในสังคมย่อมเป็นไปได้ด้วยความร่มเย็นเป็นสุข