มนุญฺญเมว ภาเสยฺย “ควรกล่าวแต่วาจาที่น่าพอใจ”

มนุญฺญเมว ภาเสยฺย.

[คำอ่าน : มะ-นุน-ยะ-เม-วะ, พา-ไส-ยะ]

“ควรกล่าวแต่วาจาที่น่าพอใจ”

(ขุ.ชา.เอก. ๒๗/๑๐)

วาจาที่น่าพอใจ คือวาจาที่พูดออกไปแล้วผู้ฟังสบายใจ เกิดปีติยินดีในคำพูดนั้น มีความพอใจในคำพูดที่ได้ฟังนั้น ฟังแล้วสบายหู ไม่ทำให้เกิดความขัดเคืองใจขึ้น

คำพูดที่น่าพอใจเช่นนี้ เมื่อพูดออกไปแล้วย่อมก่อให้เกิดประโยชน์ทั้งแก่ผู้พูดและผู้ฟัง เป็นคำพูดที่สามารถผูกไมตรีระหว่างผู้พูดและผู้ฟังไว้ได้ เป็นวาจาที่เป็นไปเพื่อความสมัครสมานสามัคคี

บุคคลใดสามารถฝึกตนให้เป็นคนที่รู้จักพูดแต่วาจาที่น่าพอใจได้ บุคคลนั้นย่อมจะเป็นที่รักและนับถือของบุคคลทั้งหลายทั้งปวง เป็นผู้ที่มีศัตรูน้อย มีมิตรมาก มีคนเกลียดน้อย แต่มีคนรักมาก

ดังนั้น พึงหมั่นฝึกตนให้เป็นผู้รู้จักพูด โดยยึดหลักคำสอนที่ว่า “จงคิดทุกคำที่พูด แต่อย่าพูดทุกคำที่คิด”