ตเมว วาจํ ภาเสยฺย ยายตฺตานํ น ตาปเย “ควรกล่าวแต่วาจาที่ไม่ยังตนให้เดือดร้อน”

ตเมว วาจํ ภาเสยฺย ยายตฺตานํ น ตาปเย.

[คำอ่าน : ตะ-เม-วะ, วา-จัง, พา-ไส-ยะ, ยา-ยัด-ตา-นัง, นะ, ตา-ปะ-เย]

“ควรกล่าวแต่วาจาที่ไม่ยังตนให้เดือดร้อน”

(สํ.ส. ๒๕/๒๗๘, ขุ.สุ. ๒๕/๔๑๑)

วาจาที่ดีคือวาจาที่เป็นไปในแนวทางแห่งวจีสุจริตทั้ง 4 ประการ คือ

1. เว้นจากการพูดเท็จ คือพูดแต่คำที่เป็นความจริง ไม่โกหกหลอกลวง
2. เว้นจากการพูดส่อเสียด คือ พูดแต่คำที่เป็นไปเพื่อความสมัครสมานสามัคคี ไม่พูดให้คนอื่นแตกคอกัน
3. เว้นจากการพูดคำหยาบ คือ พูดแต่วาจาที่ไพเราะเสนาะหู ไม่พูดคำหยาบโลนอันเป็นที่รังเกียจของผู้ฟัง
4. เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ คือ พูดแต่วาจาที่เป็นประโยชน์ ไม่พูดเหลวไหลไร้สาระ

คนที่พูดแต่วาจาที่เป็นไปตามแนวทางแห่งวจีสุจริต ย่อมเป็นที่รักและคารพของคนทั่วไป บุคคลทั้งหลายย่อมยกย่องนับถือเขา เขาย่อมได้รับประโยชน์จากคำพูดดังนั้นของตนเอง ไม่สร้างความเดือดร้อนเพราะคำพูดของตน