ตเมว วาจํ ภาเสยฺย ยายตฺตานํ น ตาปเย.
[คำอ่าน : ตะ-เม-วะ, วา-จัง, พา-ไส-ยะ, ยา-ยัด-ตา-นัง, นะ, ตา-ปะ-เย]
“ควรกล่าวแต่วาจาที่ไม่ยังตนให้เดือดร้อน”
(สํ.ส. 25/278, ขุ.สุ. 25/411)
วาจาที่ดีคือวาจาที่เป็นไปในแนวทางแห่งวจีสุจริตทั้ง 4 ประการ คือ
- เว้นจากการพูดเท็จ คือพูดแต่คำที่เป็นความจริง ไม่โกหกหลอกลวง
- เว้นจากการพูดส่อเสียด คือ พูดแต่คำที่เป็นไปเพื่อความสมัครสมานสามัคคี ไม่พูดให้คนอื่นแตกคอกัน
- เว้นจากการพูดคำหยาบ คือ พูดแต่วาจาที่ไพเราะเสนาะหู ไม่พูดคำหยาบโลนอันเป็นที่รังเกียจของผู้ฟัง
- เว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ คือ พูดแต่วาจาที่เป็นประโยชน์ ไม่พูดเหลวไหลไร้สาระ
คนที่พูดแต่วาจาที่เป็นไปตามแนวทางแห่งวจีสุจริต ย่อมเป็นที่รักและคารพของคนทั่วไป บุคคลทั้งหลายย่อมยกย่องนับถือเขา เขาย่อมได้รับประโยชน์จากคำพูดดังนั้นของตนเอง ไม่สร้างความเดือดร้อนเพราะคำพูดของตน