สณฺหํ คิรํ อตฺถวตึ ปมุญฺเจ “ควรเปล่งวาจาไพเราะที่มีประโยชน์”

สณฺหํ คิรํ อตฺถวตึ ปมุญฺเจ.

[คำอ่าน : สัน-หัง, คิ-รัง, อัด-ถะ-วะ-ติง, ปะ-มุน-เจ]

“ควรเปล่งวาจาไพเราะที่มีประโยชน์”

(ขุ.ชา.เตรส. ๒๗/๓๕๐)

เราสื่อสารกันด้วยคำพูด เรารู้ความต้องการของคนอื่นก็ด้วยคำพูด คนอื่นรู้ความต้องการของเราก็ด้วยคำพูด ดังนั้น คำพูดจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

การพูดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่ยากคือ การพูดให้อ่อนหวาน ไพเราะ เป็นที่ชอบใจของผู้ฟัง คือพูดแล้วคนฟังสบายใจ มีความยินดีที่จะสนทนากับเรา ไม่ใช่พูดออกมาทีมีแต่ถ้อยคำผรุสวาทหยาบคาย เช่นนั้นย่อมไม่เป็นที่ชอบใจของคนฟัง

นอกจากพูดวาจาที่ไพเราะแล้ว คำที่พูดออกมาก็ต้องเป็นวาจาที่มีประโยชน์ด้วย เพราะคำบางคำไพเราะแต่ไม่มีประโยชน์ คำบางคำไพเราะแต่ไม่เป็นความจริง

เราควรพูดแต่คำที่สุภาพไพเราะและประกอบด้วยประโยชน์ จึงจะสามารถได้รับประโยชน์จากคำพูดนั้น และสร้างประโยชน์ให้คนอื่นได้ด้วย