กุสโล จ ชหาติ ปาปกํ.
[คำอ่าน : กุ-สะ-โล, จะ, ชะ-หา-ติ, ปา-ปะ-กัง]
“คนฉลาด ย่อมละบาป”
(ที.มหา. 10/159, ขุ.อุ. 25/215)
บาป คือ ความชั่วช้าลามก ได้แก่ ความประพฤติชั่วทางกาย วาจา ใจ ที่เรียกว่า ทุจริต 3 ประการ นั่นเอง ผลของบาปนั้น ย่อมทำให้ผู้กระทำได้รับความเดือดร้อนฉิบหาย
ผู้ฉลาด เมื่อมาพิจารณาถึงผลเสียของบาปแล้ว ย่อมงดเว้นการทำบาปทุกกรณี เพราะผู้ฉลาดย่อมรู้ดีว่า บาปนั้นเป็นทางแห่งความเสื่อม ก่อความเดือดร้อนให้แก่ตนเองและผู้อื่น
ผู้ฉลาด นอกจากจะงดเว้นบาปแล้ว ยังหมั่นสร้างสมอบรมคุณงามความดีอีกด้วย คือพยายามทำความดีทุกวิถีทาง เพราะมองเห็นคุณประโยชน์ของความดี มองเห็นผลดีของบุญกุศลนั่นเอง
อีกอย่างหนึ่ง หัวใจหลักสำคัญประการแรกของคำสอนของพระพุทธเจ้าทุก ๆ พระองค์ ก็คือ การไม่ทำบาปทั้งปวง ดังนั้น การละเว้นจากการทำบาปทั้งหลาย จึงเป็นการกระทำตามคำสอนของพระพุทธเจ้า เป็นกิริยาที่น่าชื่นชม บัณฑิตคือคนฉลาดทั้งหลาย จึงละบาปทุกประการเสีย สร้างแต่คุณงามความดี อันจะเป็นเหตุนำพาชีวิตเข้าสู่ความเจริญเหินห่างจากความเสื่อม
