มนาปทายี ลภเต มนาปํ.
[คำอ่าน : มะ-นา-ปะ-ทา-ยี, ละ-พะ-เต, มะ-นา-ปัง]
“ผู้ให้สิ่งที่ชอบใจ ย่อมได้สิ่งที่ชอบใจ”
(องฺ.ปญฺจก. 22/55)
ผู้ให้ของที่ชอบใจ คือให้สิ่งที่ยังปีติให้เกิด ยังความยินดีให้เกิด ให้สิ่งที่ผู้รับได้รับไปแล้วมีความปลาบปลื้มยินดี ดีใจ นั่นก็หมายถึงให้สิ่งที่เขาอยากได้ หรือถูกใจเขานั่นเอง
การให้ของที่เป็นที่ชอบใจของผู้รับนั้น ย่อมยังปีติให้เกิดขึ้นอย่างหาประมาณมิได้ดังที่กล่าวแล้ว และยังมีอานิสงส์ให้ผู้ให้นั้นได้รับของที่ตนเองชอบใจกลับมาด้วยเช่นกัน
ซึ่งเป็นหลักธรรมดาของการให้ผลของกรรม คือทำไว้อย่างไรก็ย่อมจะได้อย่างนั้น ถ้าเวลาให้ เราให้ของที่ไม่น่าชอบใจ เช่น ให้ของเก่า ๆ ของที่ใช้แล้ว หรือของที่เราเองไม่ได้ต้องการ เมื่อถึงเวลาที่ผลทานนั้นให้ผล เราก็จะได้ของที่ไม่น่าชอบใจเช่นนั้นกลับมาเช่นกัน
เพราะฉะนั้น เมื่อตกลงใจว่าจะให้อะไรแก่ใคร ควรให้สิ่งที่เป็นที่น่ายินดีชอบใจ ให้ทานนั้นเป็นทานที่ประณีต เวลาทานนั้นให้ผล จะได้ให้ผลที่ประณีตน่าพอใจเช่นกัน
