ปุตฺตกํ วิย ราชาโน ปชํ รกฺขนฺตุ สพฺพทา.
[คำอ่าน : ปุด-ตะ-กัง, วิ-ยะ, รา-ชา-โน, ปะ-ชัง, รัก-ขัน-ตุ, สับ-พะ-ทา]
“พระราชาจงรักษาประชาราษฎร์ ให้เหมือนบิดารักษาบุตรทุกเมื่อ”
(นัย- ส.ส.)
การปกครองไพร่ฟ้าประชาราษฎร์ของพระราชานั้น เปรียบเสมือนบิดาปกครองบุตร แต่ยิ่งใหญ่กว่าเป็นอันมาก เพราะพระราชาต้องปกครองประชาชนเป็นจำนวนมาก ส่วนบิดานั้นปกครองบุตรเพียงไม่กี่คน
ธรรมดาบิดาผู้มีบุตรธิดา ย่อมปกครองบุตรธิดาของตนให้เป็นคนดี มีศีลธรรม มีความรู้ มีหน้าที่การงานที่ดี ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บุตรธิดาของตนมีความสุขความเจริญในหน้าที่การงานและการดำรงชีวิต ชี้ถูกผิดให้เดินถูกทาง
พระราชาผู้ปกครองประเทศก็เช่นกัน ย่อมทรงใช้พระปรีชาสามารถแห่งพระองค์ปกครองไพร่ฟ้าประชาชน ให้ได้รับความร่มเย็นเป็นสุข ให้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี นั่นคือหน้าที่ของพระราชาในฐานะผู้ครองแผ่นดิน.
