อติปตติ วโย ขโณ ตเถว.
[คำอ่าน : อะ-ติ-ปะ-ตะ-ติ, วะ-โย, ขะ-โน, ตะ-เถ-วะ]
“วัยย่อมผ่านพ้นไป เหมือนขณะทีเดียว”
(ขุ.ชา.เอก. 27/312)
วัย คือระยะเวลาส่วนหนึ่งของชีวิต ในช่วงชีวิตคนเรามี 3 วัย คือ ปฐมวัย ตั้งแต่แรกเกิดจนถึง 25 ปี มัชฌิมวัย ตั้งแต่อายุ 26 ปี ถึง 50 ปี และปัจฉิมวัย ตั้งแต่อายุ 51 ปี ถึง 75 ปี
นั่นก็หมายความว่า เวลายิ่งผ่านไปเท่าไหร่ วัยของเราก็ยิ่งผ่านพ้นไปเท่านั้น คือผ่านไปหมดไปพร้อมกับเวลาที่เดินอยู่ตลอดไม่เคยหยุด
ดังนั้น เมื่อเรารู้แล้วว่าวัยของเราผ่านพ้นไปพร้อมกับกาลเวลา เราพึงหมั่นสร้างสมอบรมคุณงามความดีเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ตราบที่วันสุดท้ายของชีวิตยังไม่มาถึง และเรายังไหว เพราะนั่นคือหลักประกันชีวิตของเรา อย่าปล่อยให้เวลาล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์
คนที่ปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ ไม่สร้างคุณงามความดีใด ๆ เอาไว้เลยนั้น ถือว่าเป็นการใช้ชีวิตที่ขาดทุน และสูญกำไรด้วยในขณะเดียวกัน เพราะเมื่อถึงเวลาที่เขาต้องตายจากโลกนี้ไป เขาย่อมตายเปล่า ไม่มีคุณงามความดีสักเล็กน้อยติดตามตัวเขาไปได้เลย
