กาโล ฆสติ ภูตานิ สพฺพาเนว สหตฺตนา “กาลเวลา ย่อมกินสรรพสัตว์ พร้อมทั้งตัวเอง”

กาโล ฆสติ ภูตานิ สพฺพาเนว สหตฺตนา.

[คำอ่าน : กา-โล, คะ-สะ-ติ, พู-ตา-นิ, สับ-พา-เน-วะ, สะ-หัด-ตะ-นา]

“กาลเวลา ย่อมกินสรรพสัตว์ พร้อมทั้งตัวเอง”

(ขุ.ชา.ทุก. ๒๗/๙๕)

กาลเวลานั้นล่วงเลยไปทุกขณะ และเป็นการล่วงเลยไปโดยที่ไม่กลับมาจุดเดิมอีก เดินหน้าไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีวันหันหลังกลับ นั่นคือธรรมชาติของเวลา

และทุก ๆ ขณะที่เวลาเดินหน้าไป สรรพสัตว์ทุกชนิด ก็เข้าสู่ความตายเข้าไปทุกขณะ สิ่งของทั้งปวง ก็เข้าสู่ความคร่ำคร่าแตกสลายไปทุกขณะเช่นกัน พร้อมกันนี้ กาลเวลาก็กลืนกินตัวเองเข้าไปทุกขณะด้วยเช่นกัน

คือเวลาที่ผ่านไปแล้ว จะไม่สามารถหวนกลับมาใหม่ได้ ดังนั้น เราควรใช้เวลาทุก ๆ ขณะให้เกิดประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พยายามสร้างประโยชน์ให้ตัวเองและสังคมให้มากที่สุด บำเพ็ญบุญบารมีให้ได้มากที่สุด อย่าปล่อยให้เวลาสูญสิ้นไปโดยเปล่าประโยชน์

คนที่ปล่อยเวลาให้เสียไปโดยสูญเปล่า ไม่สร้างประโยชน์ใด ๆ ให้ชีวิต ไม่สร้างคุณงามความดี นับเป็นสิ่งที่น่าเสียดายเป็นอย่างมาก เพราะนั่นเป็นการปล่อยให้เวลากลืนกินชีวิตไปเปล่า ๆ โดยที่ตัวเขา ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย