อาหุเนยฺยา จ ปุตฺตานํ.
[คำอ่าน : อา-หุ-ไน-ยา, จะ, ปุด-ตา-นัง]
“มารดาบิดา เป็นที่นับถือของบุตร”
(องฺ.ติก. 20/168, องฺ.จตุกฺก. 21/92, ขุ.อิติ. 25/314)
มารดาบิดา เป็นผู้ให้กำเนิด เป็นผู้ให้ชีวิต จึงถือว่าเป็นผู้ที่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่บุตรอย่างแท้จริง ความรักที่มารดาบิดามีให้บุตรนั้น เป็นความรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทั้งสิ้น
มารดาบิดา ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อบุตรอย่างหาประมาณมิได้ เป็นผู้ที่คอยช่วยเหลือเกื้อกูลบุตรในทุก ๆ ด้าน เป็นอาจารย์คนแรกให้บุตร คอยสอนทุกอย่างก่อนคนอื่นทั้งหมด
ดังนั้น มารดาบิดานั้น จึงเป็นบุคคลที่บุตรควรให้ความเคารพนับถือ ยกไว้เหนือเกล้าเหนือกระหม่อม เพราะท่านเป็นผู้ที่มีบุญคุณกว่าใคร ๆ ทั้งหมดในโลกนี้
บุตรควรยกย่องนับถือมารดาบิดา และเป็นผู้มีความกตัญญูกตเวที ตอบแทนบุญคุณท่านจนกว่าชีวิตจะหาไม่
