สกฺกาโร กาปุริสํ หนฺติ.
[คำอ่าน : สัก-กา-โร, กา-ปุ-ริ-สัง, หัน-ติ]
“สักการะย่อมฆ่าคนชั่ว”
(วิ.จุล. 7/172, สํ.ส. 15/226, สํ.นิ. 16/284)
คนชั่ว คือ คนที่มีปัญญาทรามทำแต่บาปอกุศล จิตของเขาจะติดอยู่ในลาภสักการะ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งลาภสักการะ แม้การกระทำนั้นจะเป็นการกระทำที่ต่ำช้าเลวทรามก็ตาม
คนชั่ว ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนอื่นเคารพบูชาตน ให้เขานับถือตน เบื้องหน้าอาจจะดูเหมือนเป็นคนดี น่าเคารพนับถือ น่าสักการะบูชา แต่เบื้องหลังนั้นเลวทรามต่ำช้า หาที่เปรียบมิได้
เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาย่อมได้ชื่อว่าถูกสักการะฆ่า คือถูกการสักการะบูชาจากคนอื่นนั้นครอบงำ ทำให้ตายไปจากคุณงามความดี สุดท้ายต้องชดใช้เวรกรรมที่ตนเองกระทำไว้
ผู้มีปัญญา พึงละความยินดีในลาภสักการะ ตัดความหลงใหลในสักการะสรรเสริญทั้งหลายที่คนอื่นกระทำแก่ตน โดยพิจารณาว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงโลกธรรม ที่เป็นไปตามกฎพระไตรลักษณ์ ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้แน่นอน ไม่มีสิ่งใดน่าหลงใหล แล้วตัดความยึดติดเสียให้ได้