น เว ยาจนฺติ สปฺปญฺญา.
[คำอ่าน : นะ, เว, ยา-จัน-ติ, สับ-ปัน-ยา]
“ผู้มีปัญญา ย่อมจะไม่ขอเลย”
(ขุ.ชา.สตฺตก. 27/220)
ผู้มีปัญญา คือผู้ที่มีความรอบรู้ในศิลปะวิทยาต่าง ๆ สามารถที่จะใช้ศิลปะเหล่านั้นทำมาหาเลี้ยงตนเองและครอบครัวได้โดยไม่ลำบากยากเย็น
ผู้มีปัญญา แม้ถึงคราวที่จะต้องตกทุกข์ได้ยาก ย่อมใช้ความรู้ความสามารถของตนเองประกอบกิจต่าง ๆ และต่อสู้กับปัญหาต่าง ๆ ด้วยตัวเอง
ไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น เพราะเขารู้ดีว่าผู้ขอย่อมไม่เป็นที่รักของใคร ๆ ดังนั้น เขาจะพยายามใช้ความรู้ความสามารถของตนเองให้เต็มที่ ฝ่าฟันปัญหาต่าง ๆ ให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยตนเอง
