ยาจโก อปฺปิโย โหติ.
[คำอ่าน : ยา-จะ-โก, อับ-ปิ-โย, โห-ติ]
“ผู้ขอย่อมไม่เป็นที่รัก”
(วิ.มหาวิภงฺค. 1/337, ขุ.ชา.สตฺตก. 27/220)
ธรรมดาคนเราทุกคนล้วนหวงแหนสิ่งของ ๆ ตน ดังนั้น จึงไม่มีใครชอบให้ใครมาขอเอาสิ่งของของตนไป ผู้ขอจึงไม่เป็นที่รักหรือไม่เป็นที่ชอบใจของผู้ถูกขอ
ดังนั้น ไม่ว่าจะอยากได้สิ่งใดมา เราพึงใช้สติปัญญา ใช้ความสามารถของตนเอง แสวงหาสิ่งที่ตนต้องการมาให้ได้ด้วยกำลังแรงกายของตนเอง
ไม่ควรเที่ยวขอของของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง เพราะจะถูกรังเกียจ
การที่เราแสวงหาสิ่งต่าง ๆ มาด้วยกำลังความสามารถของตนเองนั้น จะทำให้เรามีความภูมิใจในตัวเอง และคนอื่นก็จะชื่นชมเราด้วยที่มีความเพียรแสวงหาด้วยตนเองไม่เที่ยวขอใคร
