ยาจํ อททมปฺปิโย.
[คำอ่าน : ยา-จัง, อะ-ทะ-ทะ-มับ-ปิ-โย]
“ผู้ถูกขอ เมื่อไม่ให้สิ่งของที่เขาขอ ย่อมไม่เป็นที่รัก”
(ขุ.ชา.สตฺตก. 29/220)
ธรรมดาบุคคลทั้งหลายในโลกใบนี้ ย่อมจะมีความตระหนี่ถี่เหนียวประจำตัวอยู่บ้าง ย่อมหวงสิ่งของของตนเองบ้าง เป็นเรื่องปกติ
แต่ไม่ว่าจะหวงแหนอย่างไร ก็พึงทำใจให้ยินดีในความเป็นผู้ให้บ้าง ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่มีทรัพย์ หรือไม่มีความสามารถที่จะแสวงหาสิ่งของจำเป็นบางอย่าง เพราะโอกาสของคนเราไม่เท่ากัน
ดังนั้น หากแม้มีใครมาขอสิ่งของหรือทรัพย์สินของเรา ก็พึงพิจารณาดูถึงความลำบากของเขา ทำใจให้ยินดีในทาน แล้วสละสิ่งของของตนให้แก่คนอื่นเขาบ้าง ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศล
เมื่อเรารู้จักสละแบ่งปัน เราย่อมจะเป็นที่รักของผู้ที่ได้รับของจากเรา แต่เมื่อไม่ให้ ก็ย่อมไม่เป็นที่รัก นั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่ว่าจะให้หรือไม่ให้ ควรพิจารณาไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน
