สพฺพรสํ ธมฺมรโส ชินาติ.
[คำอ่าน : สับ-พะ-ระ-สัง, ทำ-มะ-ระ-โส, ชิ-นา-ติ]
“รสแห่งธรรม ชนะรสทั้งปวง”
(ขุ.ธ. 25/63)
บรรดารสทั้งหลายในโลกนี้ รสพระธรรมเท่านั้นเป็นรสที่ประเสริฐที่สุด เพราะเป็นรสที่หาชิมไม่ได้โดยทั่วไป ผู้ประพฤติธรรมเท่านั้น ถึงจะได้ลิ้มรสแห่งพระธรรม ไม่ใช่ว่าอยู่ดี ๆ จะไปตักชิมที่ไหนก็ได้
รสพระธรรมเป็นรสที่ประกอบด้วยความสุข เป็นสุขที่เหนือความสุขทางโลกีย์ เป็นสุขที่ไม่กลับเป็นทุกข์ได้อีก ไม่เหมือนกับรสทั้งหลายในโลกบรรดามี เพราะรสเหล่านั้น ลิ้มได้ชั่วครั้งชั่วคราว หลังจากนั้นก็จืดจางไป
แต่รสแห่งพระธรรมนั้น มีเพียงผู้ประพฤติธรรมอย่างแท้จริงเท่านั้น ที่จะสามารถเข้าถึงและได้ลิ้มรสนั้นได้ เพราะรสแห่งพระธรรมเป็นปัจจัตตัง เป็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน ไม่มีใครปรุงรสแห่งพระธรรมให้ใครได้ลิ้มได้ มีแต่ประพฤติเอง จึงจะได้ลิ้มรสด้วยตนเอง
เหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า รสแห่งธรรม ชนะรสทั้งปวง ไม่มีรสอื่นใดในโลก ที่จะมีความโอชาน่าลิ้มลองเท่ากับ รสพระธรรม
