สจิตฺตมนุรกฺขถ “จงตามรักษาจิตของตนไว้”

สจิตฺตมนุรกฺขถ.

[คำอ่าน : สะ-จิต-ตะ-มะ-นุ-รัก-ขะ-ถะ]

“จงตามรักษาจิตของตนไว้”

(ขุ.ธ. ๒๕/๕๘)

ธรรมดาจิตเป็นสภาพที่อ่อนไหวได้ง่าย คืออ่อนไหวโอนเอนไปตามกิเลสได้ง่าย กิเลสหลอกให้รักมันก็รัก กิเลสหลอกให้โลภมันก็โลภ กิเลสหลอกให้โกรธมันก็โกรธ กิเลสหลอกให้หลงมันก็หลง

คือกิเลสหลอกให้จิตเป็นอย่างไรจิตก็เป็นไปตามนั้น เพราะฉะนั้น สิ่งที่เราพึงทำเป็นอย่างยิ่งก็คือการตามรักษาจิต คือปกป้องคุ้มครองจิตไว้ ไม่ให้หวั่นไหวไปตามที่กิเลสสั่งการ

ไม่ให้ยินดียินร้ายเมื่อได้เห็นรูป ฟังเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส ถูกต้องสัมผัส และรับรู้ธรรมารมณ์ต่าง ๆ เมื่อสามารถคุ้มครองจิตได้ดังนี้แล้ว จิตของเราจึงจะได้ชื่อว่าเป็นอันได้รับการรักษาคุ้มครองด้วยดี

จิตที่ได้รับการรักษาคุ้มครองด้วยดี ย่อมจะปลอดภัยจากกิเลสทั้งหลายที่คอยเข้ายึดครองจิต เปรียบเหรือนร่างกายที่ได้รับการรักษาคุ้มครองด้วยดีด้วยการฉีดวัคซีนป้องกันโรค ย่อมอยู่รอดปลอดภัยจากโรคภัยไข้เจ็บทั้งหลายฉะนั้น