น หิ มุญฺเจยฺย ปาปิกํ “ไม่ควรเปล่งวาจาชั่วเลย”

น หิ มุญฺเจยฺย ปาปิกํ.

[คำอ่าน : นะ, หิ, มุน-ไจ-ยะ, ปา-ปิ-กัง]

“ไม่ควรเปล่งวาจาชั่วเลย”

(ขุ.ชา. ๒๗/๒๘)

วาจาชั่ว ได้แก่ วาจาที่เป็นวจีทุจริต 4 อย่าง คือ

1. มุสาวาท พูดคำเท็จ โกหก หลอกลวง
2. ผรุสวาจา คือ พูดวาจาหยาบโลน ไม่น่าฟัง
3. ปิสุณวาจา คือ พูดส่อเสียด พูดยุยงคนอื่นให้แตกคอกัน
4. สัมผัปปลาป คือ พูดเพ้อเจ้อ พูดเหลวไหลไร้สาระ พูดวาจาที่ไม่มีประโยชน์

คนที่พูดจาเข้าลักษณะของวจีทุจริตทั้ง 4 ประการ ชื่อว่าพูดชั่ว เป็นการกระทำผิดศีลข้อที่ 4 คือ มุสาวาท ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีศีลไม่บริสุทธิ์ เพราะละเมิดศีลข้อที่ 4 ดังกล่าว

คนที่พูดวาจาชั่วดังกล่าวนั้น ย่อมก่อโทษก่อความเดือดร้อนให้แก่ตนเองและคนรอบข้างมิใช่น้อย ซ้ำยังเป็นการสร้างมลทินให้ตัวเองอีกด้วย

วาจาที่ชั่วช้าของเขา จะสร้างศัตรูให้ตัวเขาเองมิใช่น้อย ทำให้คนอื่นไม่อยากคบค้าสมาคม มีศัตรูมากกว่ามิตร มีคนชังมากกว่าคนรัก

ดังนั้น เมื่อรู้แล้วว่าวาจาเช่นใดเป็นวาจาชั่ว ก็ควรงดเว้นการพูดวาจาเช่นนั้นเสีย.