น หิ มุญฺเจยฺย ปาปิกํ.
[คำอ่าน : นะ, หิ, มุน-ไจ-ยะ, ปา-ปิ-กัง]
“ไม่ควรเปล่งวาจาชั่วเลย”
(ขุ.ชา. 27/28)
วาจาชั่ว ได้แก่ วาจาที่เป็นวจีทุจริต 4 อย่าง คือ
- มุสาวาท พูดคำเท็จ โกหก หลอกลวง
- ผรุสวาจา คือ พูดวาจาหยาบโลน ไม่น่าฟัง
- ปิสุณวาจา คือ พูดส่อเสียด พูดยุยงคนอื่นให้แตกคอกัน
- สัมผัปปลาป คือ พูดเพ้อเจ้อ พูดเหลวไหลไร้สาระ พูดวาจาที่ไม่มีประโยชน์
คนที่พูดจาเข้าลักษณะของวจีทุจริตทั้ง 4 ประการ ชื่อว่าพูดชั่ว เป็นการกระทำผิดศีลข้อที่ 4 คือ มุสาวาท ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีศีลไม่บริสุทธิ์ เพราะละเมิดศีลข้อที่ 4 ดังกล่าว
คนที่พูดวาจาชั่วดังกล่าวนั้น ย่อมก่อโทษก่อความเดือดร้อนให้แก่ตนเองและคนรอบข้างมิใช่น้อย ซ้ำยังเป็นการสร้างมลทินให้ตัวเองอีกด้วย
วาจาที่ชั่วช้าของเขา จะสร้างศัตรูให้ตัวเขาเองมิใช่น้อย ทำให้คนอื่นไม่อยากคบค้าสมาคม มีศัตรูมากกว่ามิตร มีคนชังมากกว่าคนรัก
ดังนั้น เมื่อรู้แล้วว่าวาจาเช่นใดเป็นวาจาชั่ว ก็ควรงดเว้นการพูดวาจาเช่นนั้นเสีย.
