ททํ ปิโย โหติ ภชนฺติ นํ พหู “ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา”

ททํ ปิโย โหติ ภชนฺติ นํ พหู.

[คำอ่าน : ทะ-ทัง, ปิ-โย, โห-ติ, พะ-ชัน-ติ, นัง, พะ-หู]

“ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา”

(องฺ.ปญฺจก. 22/43)

ผู้ให้ คือผู้ที่มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แบ่งปันสิ่งของของตนเองแก่ผู้อื่น โดยไม่มีความตระหนี่ ไม่หวังประโยชน์ตอบแทน ให้ด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ ให้ด้วยจิตคิดจะให้จริง ๆ ให้ด้วยเจตนาที่ต้องการอนุเคราะห์ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

บุคคลผู้ที่มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เช่นนี้ ย่อมเป็นที่รักและเคารพนับถือของคนอื่น ๆ จำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ได้รับสิ่งของหรือได้รับน้ำใจจากเขา ย่อมซาบซึ้งน้ำใจและประทับใจในตัวเขา

บุคคลจำนวนมาก ย่อมอยากจะคบค้าสมาคมกับคนที่มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เพราะเห็นว่าเขาเป็นผู้สร้างประโยชน์แก่ส่วนรวม ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เป็นคนตระหนี่ถี่เหนียว ชอบช่วยเหลือผู้อื่น

ดังนั้น ผู้มีปกติให้ปันสิ่งของแก่ผู้อื่นด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ จึงมักเป็นผู้ที่มีมิตรมาก ได้รับมิตรภาพที่ดีจากผู้อื่นอยู่เสมอ เมื่อถึงคราวจำเป็นที่ต้องได้รับความช่วยเหลือในเรื่องใด ๆ จากผู้อื่นบ้าง ย่อมจะได้รับความช่วยเหลือด้วยดี ด้วยความที่เขาเป็นที่รักของคนทั้งหลายนั่นเอง