ปูชโก ลภเต ปูชํ.
[คำอ่าน : ปู-ชะ-โก, ละ-พะ-เต, ปู-ชัง]
“ผู้บูชา ย่อมได้รับบูชา”
(ขุ.ชา.มหา. 28/154)
การบูชา เป็นการแสดงออกถึงความเคารพอย่างยิ่งที่บุคคลคนหนึ่งมีต่อบุคคลอีกคนหนึ่ง เป็นความเคารพที่ยิ่งกว่าคำว่าเคารพ
ผู้ที่ควรบูชาในทางพระพุทธศสาสนานั้น ได้แก่ พระรัตนตรัย คือ พระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ ตลอดถึงบิดามารดา ครู อุปัชฌาย์ อาจารย์ เป็นต้น รวมความว่า ผู้ที่มีบุญคุณต่อเราทั้งหลายนั่นเอง
ผู้ที่รู้จักบูชาผู้ที่ควรบูชา ย่อมได้รับอานิสงส์คือ เป็นผู้ที่ผู้อื่นควรบูชาด้วยเช่นกัน คือเป็นผู้ที่ควรได้รับการสักการะบูชาจากบุคคลอื่น เป็นที่น่าเลื่อมใสในสายตาผู้อื่น
