โกธโน ทุพฺพณฺโณ โหติ.
[คำอ่าน : โก-ทะ-โน, ทุบ-พัน-โน, โห-ติ]
“คนมักโกรธ ย่อมมีผิวพรรณเศร้าหมอง”
(องฺ.สตฺตก. 23/98)
ความโกรธ ทำให้คนมีจิตใจที่เกรี้ยวกราดดุดัน สีหน้าไม่ผ่องใส หน้าบึ้งตึงเครียด ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส ทำให้ไม่น่ามอง ไม่เป็นที่เจริญหูเจริญตา เมื่อจิตใจภายในไม่ผ่องใสแล้ว ผิวกายภายนอกก็พลอยไม่ผ่องใสไปด้วย
เพราะกายกับจิตนั้นเชื่อมโยงถึงกัน มีผลต่อกัน ความสดใสที่เกิดกับจิตใจภายใน ย่อมส่งผลให้ผิวกายภายนอกผ่องใสตามไปด้วย ความขุ่นมัวที่เกิดกับจิตใจภายใน ก็ย่อมส่งผลให้ผิวกายภายนอกพลอยเศร้าหมองไปด้วยเช่นกัน
ดังนั้น ควรทำจิตใจให้ผ่องใส ปราศจากความโกรธอยู่ตลอดเวลา และหมั่นเจริญเมตตาธรรม เพื่อไม่ให้ความโกรธสามารถครอบงำจิตใจได้
เมื่อจิตใจของเราไม่ถูกความโกรธครอบงำ การทำ การพูด การคิด ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็เป็นไปด้วยเมตตา คือจะพูดก็พูดด้วยเมตตา จะทำก็ทำด้วยเมตตา จะคิดอะไรก็คิดด้วยเมตตา เพราะไม่ถูกความโกรธครอบงำนั่นเอง เมื่อเป็นเช่นนี้ การแสดงออกภายนอก ไม่ว่าจะเป็นสีหน้า แววตา ก็จะดูดีไปด้วย ผิวพรรณก็ผ่องใสเพราะจิตใจเบิกบาน คนอื่นที่สนทนากับเราก็พลอยมีความสุขสดใสไปด้วย
