กิจฺฉา วุตฺติ อสิปฺปสฺส “ความเป็นไปของคนไร้ศิลปะ ย่อมฝืดเคือง”

กิจฺฉา วุตฺติ อสิปฺปสฺส.

[คำอ่าน : กิด-ฉา, วุด-ติ, อะ-สิบ-ปัด-สะ]

“ความเป็นไปของคนไร้ศิลปะ ย่อมฝืดเคือง”

(ขุ.ชา.ทฺวาทส. ๒๗/๓๓๐)

คำว่า “ศิลปะ” ในที่นี้ หมายถึง วิชาชีพแขนงต่าง ๆ ซึ่งมีไว้สำหรับใช้ทำมาหาเลี้ยงตน เช่น ช่างกล ช่างไม้ วิชาคอมพิวเตอร์ วิศวกรรม เป็นต้น ล้วนแต่เรียกว่าศิลปะทั้งนั้น

ศิลปะ เกิดจากการศึกษาเล่าเรียนจากสถาบันการศึกษาบ้าง เกิดจากการเรียนรู้จากประสบการณ์บ้าง เมื่อเรียนรู้จนช่ำชองสามารถใช้งานได้อย่างคล่องแคล่ว เรียกว่า ศิลปะ

คนที่มีศิลปะดังกล่าว ย่อมสามารถใช้ศิลปะที่ร่ำเรียนมานั้นทำงานหาเลี้ยงชีพของตนเองได้โดยไม่ลำบาก ส่วนคนที่ปราศจากศิลปะ คือไม่มีวิชาความรู้ติดตัวสำหรับทำมาหากิน ย่อมเป็นอยู่โดยฝืดเคือง

ดังนั้น การใช้ชีวิตบนโลก จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องศึกษาเรียนรู้ศิลปะวิทยาวิชาการต่าง ๆ เพื่อใช้ในการประกอบอาชีพ ทำมาหาเลี้ยงตนเองและครอบครัว เพื่อการใช้ชีวิตด้วยความราบรื่นผาสุกไม่ฝืดเครือง