สหาโย อตฺถชาตสฺส โหติ มิตฺตํ ปุนปฺปุนํ
สยํ กตานิ ปุญฺญานิ ตํ มิตฺตํ สมฺปรายิกํ.
[คำอ่าน]
สะ-หา-โย, อัด-ถะ-ชา-ตัด-สะ…..โห-ติ, มิด-ตัง, ปุ-นับ-ปุ-นัง
สะ-ยัง, กะ-ตา-นิ, ปุน-ยา-นิ……..ตัง, มิด-ตัง, สำ-ปะ-รา-ยิ-กัง
[คำแปล]
“สหายเป็นมิตรของคนผู้มีความต้องการเกิดขึ้นบ่อย ๆ บุญทั้งหลายที่ตนทำเอง บุญนั้นจะเป็นมิตรในสัมปรายภพ.”
(พุทฺธ) สํ.ส. 15/51.
ธรรมดาบุคคลทั้งหลายในโลกนี้ ย่อมต้องพึ่งพาอาศัยกันและกันในการใช้ชีวิตหรือทำกิจต่าง ๆ ให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เช่น ลูกอาศัยพ่อแม่ เพื่อนอาศัยเพื่อน เป็นต้น ต้องต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันจึงสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างราบรื่น
บุญเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นที่พึ่งพาอาศัยของบุคคลทั้งหลาย คือบุญที่เคยทำไว้ในชาติก่อน ๆ คอยอำนวยประโยชน์สุขให้ในชาตินี้ หรือบุญบางอย่างที่ทำในปัจจุบันชาติที่มีกำลังมากพอ ก็สามารถอำนวยประโยชน์สุขให้ได้ในชาตินี้เช่นเดียวกัน
นอกจากนี้ บุญที่ทำไว้ในชาตินี้ ยังสามารถตามไปอำนวยประโยชน์สุขให้ในชาติต่อ ๆ ไปได้อีกด้วย เปรียบได้ว่า บุญเป็นกัลยาณมิตรของบุคคล เป็นที่พึ่งพาอาศัยของบุคคลได้ทั้งในชาตินี้และชาติหน้าเลยทีเดียว
บุญกับมิตรสหายนั้นแตกต่างกันตรงที่ว่า มิตรสหายสามารถเป็นที่พึ่งให้บุคคลในโลกนี้เท่านั้น ไม่สามารถตามไปเป็นที่พึ่งในโลกหน้าหรือภพหน้าได้ ส่วนบุญนั้นสามารถเป็นที่พึ่งให้บุคคลได้ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า คือในโลกนี้บุญที่ได้ทำไว้ก็คอยอำนวยประโยชน์สุขให้ เมื่อตายไปแล้ว บุญที่เหลือก็ยังสามารถตามไปอำนวยประโยชน์สุขให้ในภพต่อ ๆ ไปได้อีก.
