กตญฺจ สุกตํ เสยฺโย.
[คำอ่าน : กะ-ตัน-จะ, สุ-กะ-ตัง, ไส-โย]
“ทำความดีไว้ ย่อมจะดีกว่า”
(สํ.ส. 15/68, ขุ.ธ. 25/56)
ความดี คือสิ่งที่สร้างความสุข สร้างประโยชน์ ทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น สร้างทั้งประโยชน์ในโลกนี้ ทั้งประโยชน์ในโลกหน้า และประโยชน์อย่างยิ่งคือพระนิพพาน
คนที่ทำความดี นอกจากจะเป็นผลดีกับตนเองแล้ว ยังเป็นผลดีต่อสังคมด้วย ถ้าทุกคนล้วนก่อแต่คุณงามความดี ไม่มีใครทำความชั่ว คนอื่น ๆ ที่อยู่ร่วมกันก็ไม่ต้องหวาดระแวง ไม่ต้องกลัวอันตรายจากคนรอบข้าง สามารถอยู่ในสังคมได้อย่างสงบสุข
และเมื่อความดีให้ผล ย่อมให้ผลไปในทางที่ดี ทำให้มีความเจริญในหน้าที่การงาน การดำรงชีวิต การประกอบกิจต่าง ๆ มีความสุขกายสบายใจ นี่คือผลแห่งความดี
เมื่อทำความดียิ่ง ๆ ขึ้นไป คือระดับของการเจริญวิปัสสนากรรมฐานเพื่อขัดเกลากิเลสในใจตน ก็ย่อมจะสามารถกระทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ในที่สุด
เพราะฉะนั้น เมื่อได้มีโอกาสเกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนาแล้ว สร้างสมอบรมคุณงามความดีเอาไว้ย่อมจะดีกว่า
