ตปสา ปชหนฺติ ปาปกมฺมํ.
[คำอ่าน : ตะ-ปะ-สา, ปะ-ชะ-หัน-ติ, ปา-ปะ-กำ-มัง]
“สาธุชนย่อมละบาปกรรมได้ด้วยตบะ”
(ขุ.ชา.อฏฺฐก. 27/245)
ตบะ คือ ธรรมเครื่องเผาผลาญกิเลส บุคคลทั้งหลายที่แสวงหาทางพ้นทุกข์ ล้วนแต่บำเพ็ญตบะธรรมด้วยกันทั้งนั้น ตบะธรรมขั้นแรกก็คือ ขันติ ได้แก่ความอดทน
ความอดทนในที่นี้ก็คืออดทนต่ออำนาจของกิเลส อดทนต่ออารมณ์ฝ่ายต่ำที่มากระทบมารุมเร้าจิตใจให้ลุ่มหลงมัวเมาไปตามอำนาจของมัน เมื่อบุคคลบำเพ็ญตบะธรรมอยู่อย่างนี้ ย่อมจะสามารละบาปเสียได้ เพราะบุคคลผู้บำเพ็ญตบะธรรม จะมีความอดทนต่อกิเลสที่มายั่วยุ เมื่ออดทนได้ก็ไม่ทำบาป เมื่อไม่ทำบาป ก็คือสามารถละบาปกรรมได้นั่นเอง
ดังนั้น ควรฝึกตนให้เป็นคนมีตบะคือขันติให้มาก เพื่อให้จิตใจเข้มแข็ง สามารถอดทนต่ออำนาจของกิเลสได้ จะได้ไม่หลงทำบาปตามอำนาจของกิเลส อันจะเป็นเหตุให้ต้องพบกับความฉิบหายเดือดร้อนอันเป็นผลของบาปนั้น
