มา โกธสฺส วสํ คมิ.
[คำอ่าน : มา, โก-ทัด-สะ, วะ-สัง, คะ-มิ]
“อย่าลุอำนาจความโกรธ”
(ขุ.ชา.ทุก. 27/69)
ความโกรธ เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ย่อมปิดบังปัญญา ไม่ให้ปัญญาทำหน้าที่ได้สะดวก ทำให้มองอะไรไม่ทะลุปรุโปร่ง ปิดบังกุศลธรรม ทำอกุศลธรรมให้เกิดขึ้นได้นานาประการ
บุคคลที่ลุอำนาจของความโกรธ คือตกอยู่ในอำนาจของความโกรธ ได้แก่ ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมจะทำกรรมต่าง ๆ ตามอำนาจของความโกรธสั่งการ
เมื่อทำตามอำนาจของความโกรธ ก็ย่อมเป็นที่แน่นอนว่า กรรมที่ทำตามอำนาจของความโกรธนั้นย่อมจะเป็นอกุศลกรรม เช่น มันอาจจะสั่งให้ด่าคนอื่นบ้าง สั่งให้ทำร้ายร่างกายคนอื่นบ้าง สั่งให้ฆ่าคนอื่นบ้าง
เมื่อทำอกุศลกรรม อกุศลกรรมตัวนั้นแหละจะสร้างความฉิบหายให้เรา เพราะฉะนั้น เราต้องมีขันติธรรมมาคอยยับยั้งความโกรธ ไม่ให้ม้นลุกลามใหญ่โต เมื่อมีขันติธรรมมาข่มความโกรธไว้ ก็จะไม่ทำตามอำนาจของความโกรธ จะได้ไม่ต้องประสบกับความฉิบหายซึ่งเป็นผลจากความโกรธ
