ยญฺหิ กิจฺจํ ตทปวิทฺธํ อกิจฺจํ ปน กยีรติ
อุนฺนฬานํ ปมตฺตานํ เตสํ วฑฺฒนฺติ อาสวา.
[คำอ่าน]
ยัน-หิ, กิด-จัง, ตะ-ทะ-ปะ-วิด-ทัง….อะ-กิด-จัง, ปะ-นะ, กะ-ยี-ระ-ติ
อุน-นะ-ลา-นัง, ปะ-มัด-ตา-นัง……..…..เต-สัง, วัด-ทัน-ติ, อา-สะ-วา
[คำแปล]
“คนทอดทิ้งกิจที่ควรทำ ไปทำกิจที่ไม่ควรทำ เมื่อเขาถือตัว มัวประมาท อาสวะย่อมเจริญ.”
(พุทฺธ) ขุ.ธ. 25/54.
กิจที่ควรทำ สำหรับภิกษุ ได้แก่ การรักษาศีลขันธ์ การอยู่ป่าเป็นวัตร การรักษาธุดงค์ ความเป็นผู้ยินดีในภาวนา ทั้งส่วนที่เป็นสมถภาวนาและวิปัสสนาภาวนา กิจเหล่านี้เป็นกิจที่ควรทำนับจากวินาทีแรกที่อุปสมบทเข้ามาในพุทธศาสนา
กิจดังกล่าวข้างต้นนั้น ภิกษุทั้งหลายต้องเอาใจใส่เป็นกรณีพิเศษ และถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เพราะถือเป็นกิจหลักสำหรับผู้เป็นภิกษุในพุทธศาสนาที่จะต้องปฏิบัติขัดเกลากิเลสในใจตนให้หมดไป เพื่อกระทำที่สุดแห่งทุกข์ให้แก่ตน และเพื่อกระทำตนให้เป็นเนื้อนาบุญอันยอดเยี่ยมแก่ชาวโลกทั้งหลาย
ภิกษุที่ไม่เอาใจใส่ในกิจที่ควรทำดังกล่าว กลับเอาเวลาไปทำกิจที่ไม่ควรทำอื่น ๆ เช่น การบอกใบ้ให้หวย การทำนายทายทัก ดูดวงบอกฤกษ์ เป็นต้น ไม่เอาใจใส่ในการปฏิบัติกรรมฐาน เมื่อประพฤติตนด้วยความประมาทอย่างนี้อยู่เนืองนิตย์ อาสวะย่อมไม่มีวันหมดไป แต่กลับจะพอกพูนมากขึ้นเรื่อย ๆ ย่อมไม่สามารถเข้าถึงเป้าหมายสูงสุดของการบรรพชาอุปสมบทได้ การบรรพชาอุปสมบทของภิกษุนั้นย่อมเป็นอันสูญเปล่า.
