อปฺปกญฺจิทํ ชีวิตมาหุ ธีรา.
[คำอ่าน : อับ-ปะ-กัน-จิ-ทัง, ชี-วิ-ตะ-มา-หุ, ที-รา]
“ปราชญ์กล่าวว่า ชีวิตนี้น้อยนัก”
(ม.ม. 13/412, ขุ.สุ. 25/485, ขุ.เถร. 26/378)
นักปราชญ์คือผู้มีปัญญามาก มองว่าชีวิตนี้เป็นของเล็กน้อย มีเวลาไม่เพียงพอต่อการสร้างคุณงามความดี จึงเร่งขวนขวายสร้างคุณงามความดี โดยไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า
ส่วนคนพาลคือคนไม่มีปัญญาทั้งหลาย หลงคิดไปว่าชีวิตนี้ยืนยาว จึงมัวประมาทขาดสติ ใช้ชีวิตเหลวไหลไร้สาระ ไม่เร่งสร้างสมอบรมคุณงามความดี
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้เป็นปราชญ์ย่อมสามารถสร้างความดีได้มากเมื่อยังมีชีวิตอยู่ ส่วนคนพาลนั้นสร้างความดีได้น้อยเหลือเกิน เพราะมัวแต่ประมาท
เมื่อถึงคราวที่ต้องตายจากโลกนี้ไป ผู้เป็นปราชญ์ย่อมมีที่พึ่งคือบุญอันเป็นตัวนำไปสู่สุคติภูมิ ส่วนคนพาลย่อมไม่มีที่พึ่งเช่นนั้น
