สุทฺธิ อสุทฺธิ ปจฺจตฺตํ.
[คำอ่าน : สุด-ทิ, อะ-สุด-ทิ, ปัด-จัด-ตัง]
“ความบริสุทธิ์และความไม่บริสุทธิ์ เป็นของเฉพาะตัว”
(ขุ.ธ. 25/37, ขุ.มหา. 29/37)
ความบริสุทธิ์ ในที่นี้ หมายถึง ความบริสุทธิ์แห่งจิตใจ ความผุดผ่องแห่งจิตใจ คือภาวะที่จิตปราศจากอกุศล ปราศจากกิเลสตัณหาที่ครอบคลุมจิตใจ
ความไม่บริสุทธิ์ก็คือภาวะที่จิตถูกกิเลสครอบงำ ถูกบาปอกุศลปกคลุมจิตใจ ทำให้จิตเศร้าหมอง ไม่ผุดผ่อง เพราะตกอยู่ในอำนาจของสิ่งที่เป็นบาปอกุศล
และการที่จิตของใครจะบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์นั้น เป็นเรื่องเฉพาะตัว เพราะต่างคนก็ต่างมีจิตเป็นของตัวเอง เรามีหน้าที่ต้องชำระจิตใจของตัวเองให้บริสุทธิ์ คนอื่นจะมาทำให้ไม่ได้
เราต้องปฏิบัติขัดเกลาจิตใจของตนเองด้วยตนเอง จึงจะสามารถบริสุทธิ์ได้ด้วยตนเอง พูดให้เจ้าใจง่าย ๆ ก็คือ ใครทำคนนั้นได้ ใครไม่ทำ คนนั้นก็ไม่ได้ นั่นเอง
