ยถา วาริวหา ปูรา ปริปูเรนฺติ สาครํ
เอวเมว อิโต ทินฺนํ เปตานํ อุปกปฺปติ.
[คำอ่าน]
ยะ-ถา, วา-ริ-วะ-หา, ปู-รา…..ปะ-ริ-ปู-เรน-ติ, สา-คะ-รัง
เอ-วะ-เม-วะ, อิ-โต, ทิน-นัง..…เป-ตา-นัง, อุ-ปะ-กับ-ปะ-ติ
[คำแปล]
“ห้วงน้ำที่เต็ม ย่อมยังสาครให้เต็มได้ ฉันใด ทานที่ให้แต่โลกนี้ ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่ผู้ละไปแล้ว ฉันนั้น.”
(พุทฺธ) ขุ.ขุ. 25/10.
ปริมาณน้ำในแม่น้ำลำคลองทั้งหลาย แม้จะไม่สามารถเทียบเท่าปริมาณน้ำในทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลได้ก็จริงอยู่ แต่หากน้ำในแม่น้ำลำคลองแต่ละสายไหลบ่าลงสู่ทะเลอย่างต่อเนื่อง น้ำเหล่านั้นย่อมสามารถทำให้ทะเลเต็มถึงขอบฝั่งได้
ทานที่บุคคลให้แต่โลกนี้และอุทิศให้ผู้ที่ล่วงลับไปแล้วก็เช่นเดียวกัน ไม่ว่ามากหรือน้อย ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่ผู้ล่วงลับไปแล้วเหล่านั้นได้อย่างแน่นอน
การที่บุคคลผู้ยังมีชีวิตอยู่ทำบุญกุศลใด ๆ ก็ตาม แล้วอุทิศบุญกุศลนั้นให้แก่ญาติพี่น้องที่ล่วงลับไปแล้ว หากญาติพี่น้องที่ล่วงลับไปแล้วเหล่านั้นอยู่ในฐานะที่สามารถอนุโมทนาบุญได้ เมื่อเขาเหล่านั้นอนุโมทนาบุญ บุญนั้นย่อมสำเร็จแก่ญาติเหล่านั้นอย่างแน่นอน
เมื่อบุคคลผู้เป็นญาติที่ยังมีชีวิตอยู่ทำบุญบ่อย ๆ และอุทิศส่วนบุญให้แก่ญาติผู้ล่วงลับบ่อย ๆ ญาติเหล่านั้นได้อนุโมทนาบุญบ่อย ๆ บุญเหล่านั้นย่อมรวมกันเป็นบุญใหญ่ อำนวยประโยชน์ให้ญาติผู้ล่วงลับเหล่านั้นพ้นจากทุกข์ ประสบสุขในสัมปรายภพได้
เปรียบเหมือนฝนที่ตกลงมาทีละน้อยแต่ตกบ่อย ๆ ย่อมทำแม่น้ำลำคลองให้เต็มได้ และน้ำที่ไหลจากแม่น้ำลำคลองลงสู่ทะเลอย่างต่อเนื่อง ย่อมสามารถทำให้ทะเลเต็มด้วยน้ำมหาศาลได้ฉันนั้น.
