อนวฏฺฐิตจิตฺตสฺส ลหุจิตฺตสฺส ทุพฺภิโน
นิจฺจํ อทฺธุวสีลสฺส สุขภาโว น วิชฺชติ.
[คำอ่าน]
อะ-นะ-วัด-ถิ-ตะ-จิด-ตัด-สะ…..ละ-หุ-จิด-ตัด-สะ, ทุบ-พิ-โน
นิด-จัง, อัด-ทุ-วะ-สี-ลัด-สะ…..สุ-ขะ-พา-โว, นะ, วิด-ชะ-ติ
[คำแปล]
“เมื่อมีจิตใจไม่หนักแน่น เป็นคนใจเบา มักประทุษร้ายมิตร มีความประพฤติกลับกลอกเป็นนิตย์ ย่อมไม่มีความสุข.”
(สิงฺคิลโพธิสตฺต) ขุ.ชา.จตุกฺก. 27/142.
บุคคลผู้มีจิตใจไม่หนักแน่น โลเล กลับกลอก เชื่อถือไม่ได้ มักประทุษร้ายมิตร คือไม่มีความจริงใจต่อเพื่อน มักจะหักหลังเพื่อนอยู่เสมอ คบเพื่อนเพียงเพื่อผลประโยชน์ของตน ไม่มีความจริงใจ พึ่งพาอาศัยไม่ได้ บุคคลเช่นนี้ ย่อมหาความสุขความเจริญมิได้ เพราะความที่เขาเป็นคนไม่จริงใจนั้น จะทำให้เพื่อนทั้งหลายเลิกคบเขาไปในที่สุด สุดท้ายจะไม่มีใครยินดีช่วยเหลือเขาอีก เช่นนี้ เขาย่อมประสบกับความวิบัติอย่างแน่นอน
บุคคลผู้หวังความสุขความเจริญ พึงฝึกจิตให้มีสภาพที่หนักแน่นมั่นคง ด้วยการหมั่นเจริญสมถกรรมฐาน อันจะทำให้จิตมีสมาธิ มีความหนักแน่น ไม่โอนเอนไปตามกิเลสที่มายั่วยุ หมั่นฝึกวิปัสสนากรรมฐาน อันจะทำให้เกิดปัญญา เข้าใจสภาวะต่าง ๆ ตามความเป็นจริง ไม่ลุ่มหลงมั่วเมา นอกจากนี้ ควรหมั่นศึกษาหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าและปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ฝึกตนเองให้เป็นคนมีความซื่อสัตย์จริงใจ มีความจริงใจต่อบุคคลทั้งหลายที่คบหาเป็นมิตร อย่าคบมิตรเพียงเพื่อมุ่งประโยชน์ตนเพียงฝ่ายเดียว แต่ให้คบเพื่อช่วยเหลือเกื้อกูลกันทั้งสองฝ่าย เช่นนี้ บุคคลนั้นย่อมจะประสบกับความสุขความเจริญอย่างแน่นอน.
