เย เวรํ นูปนยฺหนฺติ เวรํ เตสูปสมฺมติ.
[คำอ่าน : เย, เว-รัง, นู-ปะ-ไน-หัน-ติ, เว-รัง, เต-สู-ปะ-สำ-มะ-ติ]
“เวรของผู้ไม่จองเวร ย่อมระงับได้”
(ม.อุป. 14/197, ขุ.ธ. 25/15, ขุ.ชา.ปญฺจก. 27/182)
การจองเวรกันหรือจองล้างจองผลาญกันนั้น ไม่ก่อประโยชน์แก่ใครเลย ทั้งผู้จองเวรเอง และฝ่ายผู้ที่ถูกจองเวร มีแต่จะสร้างความฉิบหายไร้ประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่ายอย่างเดียว
บุคคลผู้มีปัญญาพิจารณาเห็นโทษของการจองเวรกันอย่างนี้ แล้วหันมาใช้เมตตาจิต อดโทษให้แก่กันและกัน เลิกจองเวร เลิกจองล้างจองผลาญกันเสียได้ ย่อมจะประสบกับความสุขอย่างหาประมาณมิได้
เพราะคนที่ไม่จองเวรกัน มีแต่เมตตาปรานีและความปรารถนาดีต่อกัน ย่อมมีแต่จะสร้างประโยชน์เกื้อกูลแก่กันและกัน ไม่ต้องคอยหวาดระแวงกัน จึงทำให้อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
เมื่อรู้อย่างนี้แล้ว เราท่านทั้งหลายจงเลิกจองเวรจองกรรมกันเสียเถิด หันมาผูกมิตรไมตรี สร้างมิตรภาพที่ดีต่อกัน ย่อมจะสร้างประโยชน์และความสงบร่มเย็นให้กับชีวิตได้มากกว่าอย่างแน่นอน
